woensdag 24 februari 2010

Al Mukalla in Jemen

Wanneer we de kust naderen zien we grote zandheuvels, het einde van de woestijn. Dichterbij gekomen kunnen we ook kleine witte gebouwtjes onderscheiden, het begin van Al Mukalla, een middelgrote stad halverwege de zuidkust van Yemen. In de kleine haven worden de Amerikaanse boot 'Bingo' en wij naar de eens gele Quarantaine boei geleid waar een tussenpersoon ons opwacht om de formaliteiten met de douane en immigratie te regelen. Tegen inlevering van ons paspoort krijgen we een 'walpas' om de stad te bezoeken, bij terugkomst weer in te ruilen voor ons paspoort.

Het is een korte taxirit naar de stad Mukalla en daar valt direct op dat de vrouwen geheel in het zwart gekleed gaan: een ruime burca, handschoenen en nog extra lapjes rond het gezicht zodat alleen de ogen zichtbaar zijn. De mannen dragen voor het merendeel een mooi geweven sarong met daarop een licht gekleurd overhemd, we zien ook diverse tulbanden. Foto's van mensen maken is 'not done', dus we beperken ons tot het vastleggen van wat indrukken vanuit de taxi en al wandelend over de boulevard. In de supermarkt is een ruime sortering levensmiddelen en buiten staat een kraam met groenten en fruit. Voor de markt zijn we helaas te laat.

In de haven ligt een grote verscheidenheid aan schepen en bootjes en met name 's morgens is het er een drukke bedoening. We zien dat er in de havenmond een patrouilleboot met mitrailleur heen en weer vaart en de diverse boten controleert voordat ze naar binnen kunnen. Maar het water is niet erg schoon in de haven, het stinkt er en van de vogels hebben we ook meer last dan gemak. Onze volgende ankerplaats wordt een baai verderop langs de kust is een prachtig stukje woestijn waar een kudde geiten door een aantal vrouwen voortgeleid wordt en we later wat mannen over het strand zien wandelen. Dit blijken bedoeinen te zijn.

Diaserie Mukalla

vrijdag 19 februari 2010

Indische Oceaan

10 Februari verlaten we de Malediven en koersen voorlopig af op de haven van Solalah in Oman. Er staat windkracht 4-5 uit het noordoosten, maar de zee is erg onrustig waardoor het aan boord oncomfortabel is. 's Nachts is er veel bewolking waar helaas geen regen uit valt, de boot kan wel een spoelbeurt gebruiken. We maken we goede voortgang. De Indische Oceaan is groot en leeg, af en toe passeert ons een vrachtschip op ruime afstand. Dan is er ineens een groep van wel 30 dolfijntjes naast de boot. Het is dollen en springen om bij de boeg te blijven, leuk gezicht altijd. Bijna iedere avond is er een prachtige zonsondergang gevolgd door een donkere nacht.

Na ruim een week worden we in het begin van de avond opgeroepen door een marineschip waar we onze bestemming aan doorgeven. We zijn het gebied genaderd waar de piraten hun werkterrein hebben. Als we iets verdachts zouden zien, worden we verzocht dit aan de vloot van gezamenlijke marineschepen te melden. Het blijft echter rustig om ons heen en ook de wind wordt minder zodat we de motor starten.

Eenmaal onder de kust van Oman besluiten we vanwege de drukte in de haven van Salalah door te varen naar Yemen. Zowel overdag als 's nachts horen we nu regelmatig de communicatie tussen de grote vaart en de marineschepen en -vliegtuigen. Zodra een kapitein een verdacht bootje of een vermoeden van een piraten moederschip heeft, meldt hij dat en vervolgens gaat de marine nader onderzoek doen. Ook horen we diverse keren dat er een poging tot aan boord klimmen wordt gedaan en ook dan is er volop communicatie en actie. Tot op heden zijn alle pogingen tot kaping mislukt. De verdachte 'skifs' worden meestal gesignaleerd in de vaarroutes voor de grote vaart z'n 80 mijl (140 km) ten zuiden van ons. Langs de kust treffen we enkel wat vissers aan en wat kleine vrachtscheepjes. Diaserie Indische Oceaan

woensdag 10 februari 2010

Uligan eiland in de Malediven

In het meest noordelijke atol van de Malediven vind je het eiland Uligan en daar liggen we voor anker. 1 Februari 's morgens rond 09.00 uur komt een motorboot met zes 'officials' langszij en als iedereen aan boord van 'Alexandra' is, worden in een sessie zowel douane (voor de boot), immigratie (voor de bemanning) en quarantaine (geen zieken of huisdieren) afgehandeld. Gevraagd worden de scheepspapieren en bemanningslijsten in 4- tot 6-voud, liefst alles voorzien van een Alexandra-stempel en een handtekening. Maar iedereen is zeer behulpzaam en met een half uurtje zijn we officieel welkom in de Republiek van de Malediven.

Direct naast de boot begint het rif en het is prachtig snorkelen met goed koraal en veel vissen die helemaal niet schuw zijn. 's Morgens vroeg zwemt er een manta ray op het rif en als we met snorkels en finnen snel het water in springen, zien we hem wel 3-4 keer voorbij zwemmen, een majestueus en sierlijk gezicht!

Uligan zelf is een wat saai aandoend dorp met overal zandwegen en hoge muren rond de tuinen. Er zijn geen auto's maar er rijden heel wat glimmende brommertjes rond. Er is een kleine haven met havenhoofd in aanbouw en we kunnen met de dinghy aanleggen aan de inmiddels gereed zijnde kade. Langs een van de zandwegen is 'het kantoor' gevestigd en hier kunnen we alles vragen en regelen. Tegenover het kantoor staat een plastic tuintafel met stoelen en daar kunnen we gratis internetten en/of vertrekformulieren invullen, een ontmoetingsplaats voor de yachties en de jongens van het eiland die voor nieuwe diesel aan boord de diverse jachten zorgen. De Malediven zijn islamitisch en de vrouwen lopen er gesluierd rond, ook de meisjes die we de school zien verlaten lopen er goed ingepakt in witte broeken, witte rokken, witte blouses en witte sluiers bij.

In de loop van de week maken we een tochtje met de locale motorboot naar twee andere eilanden in de atol en bezoeken daar o.a. een school en de locale botenbouwers, we hebben een lunch in een klein restaurant. Op een van de mooie stranden van Uligan hebben we een 'potluck' maaltijd: de jongens zorgen voor vis, kip en bief op de roosters boven het houtvuur en de yachties maken een gerecht uit eigen land (pasta, salades, pannekoeken en chocolate cookies).

Diaserie Maldives

donderdag 4 februari 2010

Golf van Bengalen

Het traject van Thailand via Sri Lanka naar de Malediven (ten zw van India) is 1550 nm (nautical miles), ca. 3000 km en is onze eerste kennismaking met de Indische Oceaan. In Thailand hebben we twee dagen op de Nicobar eilanden doorgebracht, een zeer commercieel gebeuren waar zeker 50 live-a-boards en andere duikboten dagelijks langs de diverse duikplekken trekken, geen aantrekkelijk gebeuren hoewel het water helder en het koraal redelijk zijn en er volop tropische vissen zwemmen. Om 's nachts in een beschutte baai aan een boeitje te mogen liggen, moet een belachelijk hoog bedrag betaald worden. Snel wegwezen dus!

Westwaarts hebben we aanvankelijk weinig wind, maar met wat extra zeilen bij is er een vaartje van 4 nm uit te halen en kan de motor uit. 's Nachts hebben we regelmatig 'squalls', korte buien met veel wind en regen, ze duren ongeveer een half uur, en dan gaat alles weer terug naar normaal. Bij nadering van Sri Lanka neemt de wind toe en moeten er uiteindelijk twee riffen in het grootzeil gelegd worden en de fok ook de helft kleiner. Het wordt een lang etmaal met ook veel grote scheepvaart om ons heen. Ons AIS systeem komt nu goed van pas, daarop kunnen we zien welke schepen bij ons in de buurt zijn, hoe hard ze varen en op welke afstand en binnen hoeveel tijd ze ons gaan passeren. Als dat te dichtbij is, moeten we zelf onze koers aanpassen, want de grote scheepvaart wijkt niet uit en het is de vraag of zij ons kleine jacht gezien hebben op hun radar. Ook een oproep via de marifoon leidt meestal niet tot een reactie van het aangeroepen schip.

Voorbij Sri Langka varen we een paar uurtjes in de luwte van het eiland, maar dan blaast de wind opnieuw vanaf de andere kant, door de engte tussen Sri Lanka en India. De zee wordt ruw en onrustig, we varen nu 70-80 graden aan de wind (20-24 knots) en het wordt een onaangename tocht. Gelukkig hebben we 's nachts het licht van de maan en na 24 uur wordt de wind minder en kunnen we weer wat relaxen. De riffen in het zeil kunnen er na een paar uurtjes ook weer uit en in de late avond van 31 januari varen we op de motor de meest noordelijke lagune van de Malediven binnen en ankeren voor het eiland Uligamu, waar ook zo'n 20 andere jachten geankerd liggen, blijkt de volgende ochtend.