Asmara in Eritrea

Eritrea betekent 'land aan de Rode Zee' en vanaf de havenstad Massawa is het met een locaal busje een ruim drie uur durende rit over een geasfalteerde weg met naarmate de hoogte toeneemt meer scherpe haarspeldbochten en achterom kijkend steeds indrukwekkender uitzichten. Na het derde en laatste 'checkpoint' waar onze locale visa gecontroleerd worden, rijden we op 2 km hoogte en onder een dikke stapel donkere wolken rond 5 uur 's middags de hoofdstad Asmara in. Wandelend door de stad op weg naar een pension valt op hoe schoon en netjes de straten zijn. Er lopen veel mensen buiten en veelal met lange broek, rok en een jack of trui aan. Het verschil in temperatuur met Massawa is 's avonds 15-20 graden en we ervaren de 15-20 graden Celsius als een verademing na de maanden met tropische temperaturen.

Eritrea is een kolonie van Italie geweest en van ca. 1850 tot 1940 onder invloed van de Italianen. Lopend over de hoofdstraat, een brede boulevard met aan beide zijden grote en dikke palmen, waan je je in het Rome van 1920-30. Mannen in pakken, soms met hoed, Art Deco gebouwen, terrassen waar je koffie en allerhande gebak kunt krijgen, winkels en Italiaanse restaurantjes met pasta, pizza, vis, etc. Het is 'little Roma' in Afrika en met Afrikaanse prijzen, heel goedkoop dus! En donkere mensen natuurlijk. Dagelijks vanaf 5 uur 's avonds flaneert de gehele stad langs deze hoofdstraat. Jongens verkopen sigaretten, kauwgum, tandenstokers, pakjes papieren zakdoekjes en munten met de kop van Mussolini ...

Er staat een prachtige kathedraal die we bezocht hebben, heel traditioneel, en ook de klokkentoren hebben we beklommen. Op de school naast de kathedraal was het juist speelkwartier en de kinderen lopen met jasschortje over hun eigen kleding, echt heel ouderwets katholiek en Italiaans!

Heel modern is een redelijk georganiseerde recycle 'junk yard', een verzamelplaats voor oud ijzer, oud hout, tonnen, vaten, blikken, etc. etc. met rondom heel veel werkplaatsjes waar mensen aan het timmeren, zagen, kloppen, lassen zijn. Uit olieblikken wordt de bodem gehaald en vervolgens worden er kleinere oliespuitjes van gemaakt. Ook zagen we 'nieuwe' oventjes, soeplepels, en bergen redelijk gesorteerde onderdelen, schroeven, bouten, staven ijzer, you name it. Een bruisende recycle markt waar we in Europa een voorbeeld aan kunnen nemen.

Zondag wordt met een stoomtrein over een traject gereden dat eveneens door de Italianen is aangelegd en een jaar of 10 geleden is gerestaureerd. Dat is een geweldige ervaring met prachtige uitzichten over valleien, dorpen, over de spoorweg zelf met een 20-tal tunnels en ook Italiaanse viaducten! Van 08.00 tot 13.00 uur. Onderweg moet er diverse malen gestopt worden om water en kolen aan te vullen en de passagiers krijgen Eritrea koffie op de traditionele manier gebrand, gemalen en gefilterd.

Diaserie Asmara

Rode Zee

In de vroege ochtend van 7 maart varen we door de Straat van Bab el Mandeb, de zuidelijke toegang tot de Rode Zee. Er staat een stevige wind van 20-25 knopen (kracht 6 Beaufort) uit zuidoost en we surfen al spoedig over de steeds hoger oplopende golven. De snelheid neemt toe naarmate de wind nog wat aantrekt en het is wel een spectaculair gebeuren, hoewel we teleurgesteld zijn dat de kleur van het water gewoon blauw blijft. Onze eerste ankerplaats vinden we achter een eiland in de baai van Assab, de vroegere haven van Eritrea. De wind blijft doorblazen en er staan te veel golven om met de dinghy het nieuwe continent te verkennen. De volgende dagen blijft het met dezelfde snelheid uit dezelfde richting waaien en we maken mooie afstanden met tussenstoppen achter voor de golven redelijk beschermde kapen en riffen, maar de wind horen we dag en nacht door het want gieren. We volgen de interessante kustlijn van zuid Eritrea met donkere heuvels, bedekt met een wit laagje zand, en een warme wind uit de woestijn daarachter.

Vrijdag 12 maart hangt er langs de kust als het ware een bruinrood gordijn en de wind wordt nog heter en droger. Langzaam zien we de bruinrode wolk op ons afkomen en voorbij trekken, het prikt een beetje op gezicht, armen en benen. Als de mist opgetrokken is, blijkt er op het dek, op de zeilen en overal op de Alexandra een lichtrode laag stof en fijn zand te zijn achter gebleven. Ook om ons heen op de golven is het stof neergedaald en we varen in een rode gloed, een echt rode Rode Zee. De havenstad Massawa in Eritrea heeft veel geleden van de oorlog met het buurland Ethiopie dat de gebieden aan de kust met toegangen tot de Rode Zee als deel van Ethiopie ziet in plaats van als zelfstandige staat met een eigen regering. Veel gebouwen zijn door geweerschoten wellicht onherstelbaar vernield.

Diaserie RedSea

Aden in Jemen

Voor het laatste traject van de Golf van Aden hebben we mooie wind en zo goed als geen scheepvaart op onze weg. We ankeren 26 februari voor de stad, precies op tijd om vanaf de diverse moskeeen de oproep voor het vrijdaggebed te horen. Aden is niet echt een schone stad, en dat geldt ook voor de haven waar grote zeeschepen hun containers lossen en opnieuw diesel innemen. Het zuiden van Jemen is een kolonie van Engeland geweest (Aden heeft een eigen 'Big Ben'), in het noorden hebben de Turken gezeten. Sinds de verzelfstandiging van de Republiek Jemen en het samengaan van noord en zuid in 1991 botert het niet tussen beide delen, als gevolg waarvan in 1994 grote onlusten zijn geweest en die dreiging is er nog regelmatig.

Een groot deel van de stad is tegen kale vulkaanhellingen gebouwd. We treffen het een goede gids en chauffeur te hebben en maken een tour naar de waterreservoirs die na een heftige regenval van zo'n vijf uur weer voor eenderde gevuld zijn. De waterwerken zijn waarschijnlijk al in de Ottomaanse tijd gebouwd (voor 1800). Op de vismarkt zien we de vloot vissers binnenkomen en er is weer volop vis gevangen! In de Arabische wijk is het altijd druk en veel transport van goederen vindt daar nog met kameel en wagen plaats. Op veel openbare gebouwen staat het portret van de president afgebeeld, de vlag van Jemen is rood-wit-zwart.

Diaserie Aden