De Stille Zuidzee

De eerste dagen en nachten na ons vertrek uit Nelson verlopen (te) rustig. Bij Separation Point hebben we tweemaal een groep dolfijnen om de boot en we zien de zon onder gaan achter Farewell Spit. we moeten veel motoren, maar langzaam aan kregen we de wind in de zeilen langs de westkust van het Noordeiland. De Three Kings zijn de laatste, meest noordelijke eilandjes van Nieuw Zeeland en dan varen we weer in de Pacific Ocean, de Stille Zuidzee. We kunnen de grote halfwinder opzetten, speciaal voor lichte winden, maar er mag voor ons wel wat meer wind komen om een beetje snelheid te maken. Dat hebben we geweten. Vanaf vrijdag tot zondag hebben we in een warmtefront en vervolgens in een lage drukgebied gezeten. de wind krijgen we precies van voren en liep op tot soms 30 knopen, begin windkracht 7, en je hoort en voelt alle krachten die dan op, rond en in de boot staan. Je dendert met een flinke snelheid door het water, maar het leven aan boord is alles behalve comfortabel: de boot ligt scheef, hakt af en toe met een klap in de golven en er is een constant rukken en trekken aan het schip. Van slapen komt ook niet veel en het geweld en de nacht lijken eindeloos te duren. Maandag om 12.00 uur wordt het ineens stil, de vaart is uit het schip en we liggen op een onrustige zee te bokken. snel halen we het dubbele rif uit het grootzel en rollen de fok weer helemaal uit. we hebben weer normale wind. het duurt nog de gehele middag voordat de zee weer rustig is, maar er kan weer gelopen en gegeten worden. Inmiddels hebben we onze plannen gewijzigd: we gaan naar Nieuw Caledonie. Nog een dag of drie varen. Diaserie Stille Zuidzee